Umowa o kredyt dewizowy dawnego BZ WBK nieważna!

Do niedawna wydawało się, że umowa o kredyt dewizowy dawnego BZ WBK (obecnie Santander Bank Polska) jest w zasadzie nie do obalenia. Kwota kredytu wskazana w CHF, możliwość wypłaty i spłaty kredytu bezpośrednio we frankach szwajcarskich… Do tego sama nazwa umowy sugerująca, że jest to kredyt udzielony w walucie obcej. To wszystko powodowało, że dotychczas sądy najczęściej uznawały, że jest to kredyt walutowy, a sama umowa nie zawiera wad i może być w pełni realizowana.

W jednej z prowadzonych przez naszą Kancelarię spraw Sąd Okręgowy w Poznaniu dokonał całkiem odmiennej oceny tej umowy. Wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2020 r. oddalił powództwo banku w całości, uznając, że umowa taka jest nieważna. Warto zauważyć, że początkowo w tej sprawie wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla, co powodowało, że obrona w tej sprawie była szczególnie trudna. Uzasadniając wyrok Sąd uwzględnił w przeważającej większości zarzuty prezentowane przez Kancelarię. Z pisemnego uzasadnienia wyroku wynika m.in, że:

1. weksel został źle wypełniony – wskazana została błędna waluta długu,
2. możliwość przewalutowania kredytu na PLN istniała w umowie, ale dotyczyła tylko wystawienia BTE, a nie wypełnienia weksla,
3. umowa jest nieważna na podstawie 58 par. 1 w zw. z art 69 Prawa bankowego, gdyż to bank samodzielnie decydował o wysokości wypłaconego kredytu , a wypłacona kwota nie jest równa kwocie wnioskowanej przez kredytobiorców,
4. kredytobiorcy dostali inną kwotę, niż ta, o którą wnioskowali,
5. nie był to kredyt dewizowy, bo taki musiałby być wypłacony w CHF
6. kredytobiorcy nie mieli wpływu na wysokość tej kwoty, nie znali zasad wyznaczania kursów,
7. bank nie miał żadnych ograniczeń co do stosowania własnych kursów
8. nie ma znaczenia, że kurs zbliżony do rynkowego, skoro i tak bank mógł go dowolnie wyznaczać
9. kredytobiorcy byli konsumentami, w związku z czym zastosowanie ma Dyrektywa 93/13 o ochronie praw konsumentów,
10. umowa nie była indywidualnie uzgodniona i zawiera klauzule abuzywne,
11. nie można uzupełnić luk powstałych po usunięciu tych klauzul przepisami dyspozytywnymi,
12. po eliminacji tych klauzul nie można umowy dalej wykonywać, więc również z tego powodu należy stwierdzić jej nieważność,
13. nastąpiło zaburzenie elementarnej równowagi pomiędzy stronami
14. Dyrektywa 93/13 dopuszcza sankcje dalej idące niż sama abuzywność, jeśli jest to zgodne z prawem krajowym i ma chronić konsumenta, a w tych sprawach sąd może działać nawet z urzędu,

Wyrok wydany w sprawie pod sygn. I C 2114/17 jest nieprawomocny, a bank zapewne złoży od niego apelację.